Ανήκω σε εκείνη την κατηγορία που ανήκει το 99% της Ελληνίδας μάνας. Άγχος αποχωρισμού (εγώ όχι το παιδί), σημάδια προσκολήσεως (εγώ όχι το παιδί), υπερπροστασία (εγώ για το παιδί). Είμαι από εκείνες τις Ελληνίδες μάνες που κάνουν βόλτες έξω από τον παιδικό σταθμό, το σχολείο, ίσως και το Γυμνάσιο ή το Λύκειο αργότερα για να σιγουρευτούν ότι όλα είναι καλά. Και ανήκω στο αυθεντικό είδος εκείνων που ιδρώνουν όταν το παιδί τους δεν τρώει, νιώθουν μαχαιριά στην καρδιά όταν το πληγώνουν και βγάζω άναθρα επιφωνήματα όταν σκουντουφλάει ή πέφτει σαν όλα τα φυσιολογικά παιδιά. Είμαι μια δύσκολη μαμά που θέλει να είναι εντελώς σίγουρη ότι το παιδί της θα βρίσκεται σε ικανά χέρια όταν εκείνη δεν θα είναι παρούσα. Και επιπλέον τα θέλω όλα, ασφάλεια, σωστή εκπαίδευση, χώρο στη φαντασία και τα ταλέντα του και αέρα για να αναπτυχθεί και να ανθίσει. Είμαι μια κλασσική μαμά που επιθυμώ να βρεί μακριά από την αγκαλιά μου, μια δεύτερη αγκαλιά και αγάπη, πολλή αγάπη. Στην 6 χρονη θητεία μου στον “Μελένιο” νιώθω ότι φέτος θα αποχωριστώ (εγώ κυρίως) μια ευρύτερη οικογένεια που με στήριξε στα πρώτα σχολικά βήματα των παιδιών μου. Ενώ γνωρίζω εκ των προτέρων, ότι ο γιος μου, όπως και η κόρη μου θα νιώθουν νοσταλγία για εκείνο το πρώτο “μικρό”- μεγάλο σχολείο της ζωής τους.

Ως «μεγάλη μαμά» η επιλογή του παιδικού για τον μονάκριβό μου, μου φάνταζε δύσκολη. Λίγο η μεγάλη προσπάθεια απαίτησης του, λίγο η ηλικία κου, ο βομβαρδισμός της εποχής με τις προσκολλήσεις ή την ενσυναίσθηση, λέξεις και έννοιες δύσκολες και η επιλογή δυσκολότερη. Μπαίνοντας όμως πρώτη φορά στο χώρο του Μελένιου και μιλώντας με τις υπεύθυνες όλα φώτισαν μέσα μου. Βρήκα την αγκαλιά που ήθελα για το γιο μου, την αγκαλιά της οικογένειας του Μελένιου. Δεν έψαχνα μεγάλες εγκαταστάσεις και φουσκωμένα λόγια, ήθελα αγάπη, αγκαλιά αλλά και δουλειά για το μικρό μου πρίγκιπα. Ήθελα να αγαπήσει το σχολείο, τη πειθαρχεία, το μάθημα και τις υποχρεώσεις του, αφού για τα επόμενα 15 χρόνια θα βρίσκεται σε μία τάξη. Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και η καλή αρχή έγινε στον παιδικό σταθμό Μελένιο. Έπειτα από 2,5 χρόνια στο Μελένιο είμαι σίγουρη ότι έκανα ό,τι καλύτερο για το παιδί μου και πλέον νιώθουμε έτοιμοι και οι δύο για το επόμενο βήμα, αυτό του νηπιαγωγείου.